‘Sessizliğin sesi’ hoş bir tamlama. Çelişkisiyle insanı düşündürüyor.
Gene de bugün bir kitap yazıp adını ‘Sessizliğin Sesi’ koysam çok kimseye çok sıradan gelirdi. Bu söz, önceden duymadan akla gelişi çok belirgin bir yaratıcılık yeteneği gerektirmekle birlikte çok uzun süreden beri söylenmekte.
Daktiloyu her gün yeniden icat eden insanlar yok ama her gün aklına ‘Sessizliğin sesi’ gelenler çok… Tabii ki burada ‘Sessizliğin sesi’ sadece bir simge… Resim, fotoğraf, felsefe, edebiyat vs alanlarında insanlığın birikiminden bihaber olarak farklı bir şey söylediklerini sananların yanılgılarının simgesi…
‘Sessizliğin sesi’ ni – simge olarak – her gün tekrar tekrar – gerçekten – keşfeden insanların duyacakları tatmin hissine diyecek sözüm yok, aslında bir çok konuda ben de bunlardan biriyim.Gazete ekindeki çapraz bulmacayı da tek başımıza keyifle çözmüyor muyuz? Başkalarının da çözmüş olması keyfimize engel olmuyor.
Ancak bunu ilk kez kendilerinin söylediğini düşünüyorlarsa, bu konudaki yaratıcılıklarını insanlığın birikiminden bağımsız sanıyorlarsa, kendilerinin aynı anda bazen milyonlarca, bazen binlerce, çok ender olarak da yüzlerce kişiyle aynı çıkarımı yapıyor olduklarının farkında değillerse; farklı olmanın o kadar da kolay olmadığının farkında değillerse, insanlık birikimine haksızlık yaptıklarını hatırlatmak isterim.
