New York metrosunda keman çalan ünlü kemancı Joshua Bell’in öyküsünü çoğunuz duymuşsunuzdur. Bir kaç gün sonraki konserine bilet yok ama metroda kimliğini açıklamadan çaldığı zaman da kimse durup dinlemiyor. Sadece çocuklar ilgileniyor. Toplayabildiği para da 32 dolar.
Eşim Işıl Tümerkan bu öykünün çağrıştırdığı bir ortak anımızı kaleme almıştı:
Durup adamın gözlerine bakarak gerçekten dinleyenler ise yalnızca bazı çocuklardı. Onların sokaktaki şarkıcıyı dinlemekten keyif alacak vakti vardı ve onlar para için sokakta çalan bir şarkıcıyı beğendiklerini göstermekten, onun için vakit ayırmaktan utanmayı bilmiyorlardı. Bu çocuklar durup dinleyince anne/babaları da durup dinliyordu. Çocukları bu müziği dinlemek isteyen anne babalar çocuklarının ilgisinden gururlu gözüküyordu, belli ki çocuklarının hatırına diye durup dinlemekten de mutluydular. Anne/babalar artık yeter diye düşünüp götürene kadar çocuklar büyük bir keyifle dinlemeye devam ediyorlardı.
Dinleyenlerin hepsi para veriyordu, ya kendileri, ya çocuklarının elinden. Çocuklarıyla en gururlu gözükenler kağıt para veriyordu. 10 yaşlarında bir oğlan epey dinledikten sonra annesi çekiştirip karşıya geçmek için yola devam ettiklerinde birkaç adım atıp yaya geçidinin ortasında durdu. Annesinden para alacak zannettik ama o kendi çantasından araştırıp para buldu, koşarak geri dönüp parayı verdi ve yeşil ışık değişmeden yetişmek için yine koşarak annesinin yanına döndü.
Bu arada sanırım bizim adam Joshua Bell’den daha iyi kazanıyordu.
