Viyana’da Rigoletto operasını en üst balkonun en arka sırasından izleme şansını buldum. Güzel bir akşamdı. Operadan önce de bir ‘Café’de oturup Herman Hesse’nin Siddartha’sını okumuş ve insanın içine yaptığı yolculuklar üzerine düşünmüştüm.
Sanatçıların seslerini bu denli içimizle barışık kullanmalarından çok etkilendim.
Biraz oyalanarak çıktığımda opera binasının arkasında bir küçük kalabalık gördüm. Sanatçılar imza veriyorlardı.
İmza almak değil ama seyrederken uzaktan sadece siluetlerini seçebildiğim ve kendilerine teşekkür borçlu olduğumu düşündüğüm o insanları, özellikle de ikinci perdede sesi beni zamanla barıştırmış olan ‘Gilda’yı görmek istedim. Biraz yaklaşınca imza almadan dönüp gidecektim.
Hesapta olmayan bir şey oldu ve Gilda’yı oynayan soprano ayağa kalkarak benim de aralarında olduğum arkadaki gruba doğru geldi. Yanımdaki insanlardan biri belli ki saygı duyduğu bir dostuydu ve diğerleri de onun arkadaşlarıydılar.
Yanımdakiler imzalaması için program kitaplarını uzattılar, benim yanımda programla ilgili hiç bir şey yoktu.
İmzalaması için Siddartha’nın kapağını çevirip uzattım. ‘Gilda’ şaşırdı ve soran gözlerle baktı.
“İnsanlara, içlerine yolculuk yaptırdığınız için” dedim.
