Yurtdışında trene binecektim ve zamanım bir hayli dardı. Hangi perona gideceğimi epey araştırdıktan sonra buldum ve işaretleri izleyerek telaşla o perona ait merdivenlerden indim.
Ancak peron girişindeki ekranda başka bir yer adı yazıyordu. Tereddütte kaldım ve o sırada küçük ofisinde önündeki mikrofondan anlayamadığım bir anonsu bitirmiş olan görevliye gitmek istediğim yeri söyleyerek doğru yerde olup olmadığımı sordum.
Kadın birden sinirlendi. Bağırıp çağırmaya başladı. Anonsu trenin peronunun değişmesi nedeniyle yaptığını, benim de anonsa dikkat etmek yerine ona bu soruyu sormamın kendisini kızdırdığını, hayatı benim gibi akılsız ve saygısız insanları yola getirmekle geçtiği için gereksiz yere ne kadar yorulduğunu anlayabildim. Trenin yeni peronunu öğrenene kadar kendisini bir süre dinledim.
Hoş bir kaç dakikaydı!
O bana orada beni kimse tanımadığı için bağırabiliyordu ve ben onu orada beni kimse tanımadığı için eğlenerek dinleyebiliyordum. Zaten ilk cümlesinden sonra kadının karşısında değildim. Kadının bağırıp çağırmasını çocuklarımın gözü ile izliyordum, ülkemde bana saygı gösteren insanların gözü ile izliyordum, iş yerimde kendilerinden iş istediğim arkadaşlarımın gözü ile izliyordum.
Sonunda sustu. Ender sahip olunacak bir şansı bana verdiği; kim olduğumu değil, kim olmadığımı hissettirdiği için teşekkür borçlu olarak yüzümde çok içten bir tebessümle yürüdüm gittim.
