1970′li yıllarda bir doğumgününde aşağıdaki şiiri yazmıştım Işıl’a. O zamanlar ‘Sevgililer günü’ yoktu 
Gene çok naif bir şiir, şiir denebilirse… Ancak çok yıllar öncesinden gelse de, günümüzde de birbirini gerçekten sevenlerin düşünceleriyle ‘rezonans’ yapacaktır diye düşündüm.
Bana gelince; şiir yazmıyorum artık ama aynı burukluk devam
BURUKLUK
Çok daha fazlasını verebilmek isterdim
Yüzün kırışmayacak
Sağlığın bozulmayacak
Hiç yaşlanmayacaksın diyebilmek isterdim
Ne para sıkıntın olacak
Ne can sıkıntın
***
Miden hiç ağrımayacak diyebilmek isterdim
Uykun kaçmayacak
Ağlamayacaksın hiç
Sevdiklerin hep yanında olacak
Ölmeyeceksin, ben de ölmeyeceğim…
***
Vermek istediği bunca şeyden
Hiçbirini veremezse insan
Bir kırmızı gül verirse sessiz:
“Anla beni sevgilim, anla beni!”
Kemal Bey siteniz harika olmus! Işıl Hanım’a yazdığınız şiire de bayıldım!! Ben fotoğraf çekerek hikayeler anlatmaya çalışıyorum, siz de harika yazılar yazarak onlarca fotoğraf yapmışsınız. Yazılarınızı çok sevdim, özellikle dialoglar ile bölük pörçük başlıkları altında topladıklarınızı. Ellerinize sağlık!