Çok küçük bir çocukken solfej dersinde bana çok zor gelen bir ödevi yapamadığımda hocamın ilginç bir önerisiyle karşılaştım. Aynı ödevi ya yüz kere yapacaktım, ya da o sırada tutmakta olduğum takımımı değiştirecektim. Bir kere dahi yapamadığım ödevi yüz kere yapmak imkânsız gözüktü ve geriye kalan tek seçeneği seçtim.
O zamanlar, özgürlüğün yalnızca seçebilme yetkisi değil, kendimizi önümüze gelen seçeneklerle sınırlı hissetmeme esnekliği olduğunu bilmiyordum.
O günden sonra bir yıl kadar kendi içimle savaştım. Takımımı değiştireceğime söz vermiştim ve sözümü tutmamayı düşünemezdim.
Artık hangi takımı tuttuğumu soran herkese yeni takımımı söylüyor, ancak başarısından etkilenmiyor, oysa eski takımım galip geldikçe hala mutlu oluyordum.
Bir yıllık bir sıkıntı döneminden sonra birdenbire yeni takımımın o günkü galibiyetinden mutlu olduğumu fark ettim. Bunu fark ettiğimde bir de içimdeki savaşın bitmesinden ötürü çok ama çok mutlu olduğumu fark ettim. Duygularımı değiştirmeyi başarmıştım.
Bana yapılan adil değildi, sonu iyi bitse de süreç olarak hoş bir tecrübe de değildi ama çok küçük yaşta çok önemli bir dersti: Düşüncelerden davranışlara, davranışlardan duygulara bir bağlantı olduğunu keşfetmiştim.
