Bir kaç yıl önce bir alışveriş merkezinin otoparkında otomobilimden inerken yanımda kocaman simsiyah gözlü bir çocuk belirdi. Yedi sekiz yaşlarındaydı. Besbelli çiklet satıyordu ama bir şey söylemedi, bir şey söylesin diye oyalandım ama gene de bir şey söylemedi.
Bakışları ve tavrı beni etkiledi. Kazandığı paraları ne yaptığını sordum. “Babama veriyorum, o bize yiyecek alıyor” dedi. İçimden geldi, ani bir kararla elimi cebime soktum ve cebimdeki tüm parayı eline sıkıştırdım. Gözleri faltaşı gibi açıldı ama taşkınlık yapmadı, çevreden görülmesin diye parayı hemen cebine koydu.
İki üç ay sonra gene aynı yere gittiğimde onu görebilir miyim diye bakındım ama ortalarda yoktu. Daha sonraki bir iki sefer de bakındım ama gene göremedim. Daha sonraları çocuk da bakışları da aklımdan tamamen çıktı.
Aradan iki yıla yakın bir zaman geçip de bir gün, gene aynı otoparkta otomobilimden indiğimde bir çocuğun bana doğru koştuğunu fark ettim. Büyümüştü ama tanıdım, oydu. Önümde durdu, bu kez bir şey satmıyordu. Ne yapacağıma karar veremeden ben de durdum.
Nefes nefese “Seni hatırladım” dedi ve bir şey sormama ya da gene para vermeme meydan bırakmaksızın geldiği gibi koşarak uzaklaştı.
