Çocukluğumda okuduğum öykülerin üzerimde çok fazla izi kaldı. Bazen insanları asıl birleştiren ya da ayıran şeyin çocukluklarında okudukları ya da okumadıkları öyküler olduğunu düşünürüm.
Bazı şeyleri yaşadığımda, bunları zaten çocukluğumda okuduklarımdan biliyor olmam gerektiğini fark ettim.
Bunlardan sanırım benim için en önemlisi Nontap’ın öyküsü. Nontap bir Afrika efsanesi. Bu efsaneye göre çok eski zamanlarda Afrika’da vahşi hayvanlar egemenmiş. Diğer bütün hayvanlar vahşi hayvanlara aitmiş, insanlar da vahşi hayvanlara çoban olarak hizmet edermiş.
Vahşi hayvanların başı fil, diğer vahşi hayvanları sırayla sürülerinin çobanı Nontap’la birlikte koyunları otlatmaya gönderiyormuş. Bir gün Nontap kendisi ile birlikte gelen çakalın sözünü dinlememiş, hatta bir ok atarak kovalamış. Çakal Nontap’ı file şikayet etmiş, fil de çakalı beceriksizlikle suçlamış. Ertesi gün kurt, daha sonraki gün sırtlan, daha sonraki gün bir başkası Nontap’tan yedikleri bir kaç okla dönmüşler filin yanına…
Fil dışından söylense de, beceriksiz hayvanlara baş kaldıracak güce sahip gördüğü Nontap’ı içinden hep takdir etmiş.
Bir taraftan da, “Ben olsam” diyormuş, “Ben olsam sözümü dinlerdi; hem güçlüyüm, hem istediklerim hep mantıklı olur, zaten bu çobanlık işini Nontap’a ben bulmuştum. Üstünde başındakileri bile ona ben temin ettim; hem sever hem sayar beni…”
Sonunda bütün hayvanlar Nontap’tan bir kaç ok yiyince, iş başa düşmüş ve fil Nontap’la birlikte sürüyü otlatmaya götürmüş. Bir aralık fil, Nontap’tan koyunları saymasını istemiş ama Nontap saymayacağını söylemiş. Fil israr edince de bütün oklarını üzerine boşaltarak onu kovalamış. Fil diğer hayvanların yanına zor kaçmış ve hep birlikte otlakları terkederek ormanlara sığınmışlar. Efsaneye göre o tarihten sonra insanlar hayvanların efendisi olmuşlar.
Filin başlangıçtaki kendine güvenini ve sonundaki hayal kırıklığını hiç unutmadım. İnsan ilişkilerinde beklentilerimi yönetmek konusunda en önemli dersi bu öyküden almış olduğumu da hep düşündüm.
