Gökyüzündeki yıldızlardan biri diğerlerinden biraz daha parlaktı sanki. Hem alevini yayarak parlaklığını arttırmaya çabalıyor, hem de yanındaki yıldızlar onu farklı gördükçe ateşini daha da canlandırıyorlardı.
Sonunda öyle alevlendi ki, kuyruklu yıldız oldu.
Bir dağın eteklerinde yemyeşil otlar vardı, otların üzerinde de yağmurdan kalmış su damlaları. Bir damla sanki diğerlerinden daha iriydi. Hem kendi daha büyük görünmek için yayılıyor, hem de diğer damlalar onu farklı gördükçe üzerine ekleniyorlardı.
Sonunda öyle kabardı ki, çağıl çağıl akan pınar oldu.
Bir kibrit kutusunda da kibrit çöpleri vardı. İçlerinden biri sanki daha uzundu diğerlerinden. Daha da uzamak için gerinip duruyordu.
Diğerleri çektiler iki ucundan. Uzadı, kutuya sığmaz oldu.
Peki sonra ne oldu acaba, kuyruklu yıldız kendini oluşturan diğer yıldızların farkında mıydı, biri söner gibi olsa bir damla ateş mi verirdi canlandırmaya yoksa üfleyip atar mıydı boşluğa? Ya alevine alev katan yıldızlar, mutlu muydu acaba bütünün görünen ama bilinmeyen parçaları olmaktan, yoksa, “peki benim neyim eksikti” diye hayıflanıyorlar mıydı? Ya da “benim sayemde böyle görkemli oldu ama bir selam bile vermiyor geçerken” mi diyorlardı.
Ya kibrit, sığamadığı kutudan çıkıp dünyaya ışık mı taşıdı, yoksa kutudan çıkınca sudan çıkmış balığa mı döndü?